W zachowanych i publikowanych wspomnieniach kolegów szkolnych Baczyńskiego, obrazki z życia szkoły i portrety pedagogów nie wydają się być bardzo odległe od komicznych sytuacji i przerysowanych, karykaturalnych postaci w groteskowym obrazie szkoły, jaki poeta stworzył – prawdopodobnie nie bez wpływu Ferdydurke Witolda Gombrowicza – w opowiadaniu czy też małej powieści bez tytułu (tekst niedokończony), tytułowanej od pierwszych słów tekstu Gimnazjum imienia Boobalka I. Bliski szkolny kolega Krzysztofa, Andrzej Józef Kamiński, wspominał jego ogromne poczucie humoru i satyryczny temperament (był redaktorem działu satyrycznego klasowego pisemka), wyczucie dowcipu sytuacyjnego i upodobanie do „kawałów”. Baczyński fantastycznie naśladował profesorów, często bezbronnych wobec „rozwydrzonej zgrai dryblasów”, jak wspominany przez A. J. Kamińskiego młody fizyk: „Mawiało się o nim, iż zrobił się taki zuchwały, że kiedy uczniowie przewrócą go na korytarzu, nawet nie powie »przepraszam«. Oddaje to doskonale jeśli nie fakty, to postać”. Jakby wprost wyjęta z przestrzeni Gimnazjum Boobalka:

„[…] aby ocenić w pełni znaczenie świetnego gimnazjum im. Boobalka I, trzeba było przeboleć i przecierpieć w nim wiele lat. Czy to jako nominalny prześladowca, czy jako nominalny prześladowany. Powiadam: nominalny, gdyż w istocie wszyscy cierpieli w nim i pełni upartego patriotyzmu gimnazjalnego, wszyscy, powiadam, przeżywali wiele i tragicznie. Był to swego rodzaju młyn, który przez jakieś błędy popełnione przez architekta, kręcił się z tymi błędami i już wszyscy wciągnięci w ten dziwny tryb przetwarzania nie mogą go sobie wyobrazić inaczej”.

Wątek szkoły, motyw karykaturalnej postaci nauczyciela często występuje w prozie Baczyńskiego: w opowiadaniu z czasu okupacji pt. Parasol Elizabor Emke to „przemiły idiota”, traktowany tak przez „wszystkich uwięzionych w gimnazjum wychowawców i wychowanków”; podobną figurą jest pan Pinzel, nauczyciel geografii, bohater „fantastycznej powieści” Cudowne przygody pana Pinzla rudego. Szkoła była dla Baczyńskiego złem koniecznym, trudno było mu zaakceptować jej rygory; komiczny talent i nieposkromiona wyobraźnia poety znalazły ujście w artystycznie przetworzonym świecie jako wyraz obrony niezależności. Jednocześnie, owe groteskowe żarty nie przeczą przecież prawdzie, choć wypowiedzianej w Boobalku ironicznie: „Gimnazjum rzeczywiście świeciło przykładem, i w ogóle świeciło. Toż to chłopcy z najlepszych rodzin”.